Ήταν να γεννήσω Σεπτέμβριο και έμεινα με άδεια χέρια.

Γεια σας,

θα ήθελα να σας πω και εγώ την ιστορία μου.

Πριν 40 μερες έχασα το κοριτσάκι μου. Το 2010 παντρεύτηκα και το 2012 γεννήθηκε ο γιος μου. Όλα καλά στην εγκυμοσύνη. Στον 9 μήνα μόλις μπήκα, πήγα για εξετάσει στο νοσοκομείο. Μόλις με είδαν, ενώ το βράδυ είχα πρηστεί, μου είπαν κατευθείαν θα πας για καισαρική. Ανέβασα πίεση 19.12, ανέβασα και λεύκωμα, προεκλαψια είπε ο γιατρός. Όλα καλά ευτυχώς με το παιδί,  2.735 γεννήθηκε.  5 μέρες εγώ στο νοσοκομείο με ορούς με φάρμακα για την πίεση, συνέχεια να ελέγχουν τα ούρα για το λεύκωμα, αλλά όλα καλά πήγαν και με το παιδί και με εμένα.

Όταν γέννησα τον γιο μου ήμουν 22 χρονών, για δεύτερο παιδάκι φοβόμουν, γιατι ανέβαζα πίεση, έπαιρνα χάπια για την πίεση και είχα κάνει προεκλαψια στον γιο μου. Κάπως φοβόμουν, τέλος πάντων πριν κλείσει ο γιος μου τα 7 είπαμε να προσπαθήσω να δούμε για δεύτερο και αμέσως μετά την πρώτη προσπάθεια έμεινα έγκυος από εκεί και πέρα άρχισαν τα προβλήματα. Από γιατρό σε γιατρό λόγω της πίεσης άρχισα να έχω πρόβλημα με την καρδιά μου και η πίεση εκεί στα ύψη. Όλοι οι γιατροί να μου λένε μην αγχώνεσαι ηρέμησε, ώσπου το πήρα απόφαση και μια νύχτα ηρέμησα, αλλά δεν ήταν για καλό μου.

Μόλις είπα από μέσα «Εντάξει θα πάνε όλα καλά, δεν θα κάνω πάλι προεκλαψια όπως φοβόταν ο γυναικολόγος» ένιωσα κάτι σαν να έσπασαν τα νερά μου ενώ 3 μέρες είχα μπει στον 7 μήνα και ούτε ξέρω πως είναι να σου σπάνε τα νερά. Δεν είδα ούτε στον γιο μου. Βλέπω αίμα, αλλά πολύ αίμα, λες και άνοιξες μια βρύση. Επειδή ανέβαζα πίεση, ο γυναικολόγος μου είπε από το πρώτο 3μηνο να παίρνω salospir, γιατί ήταν το αίμα μου πολύ πηχτό λόγο της πίεσης και έτσι το αίμα μου ήταν αραιωμένο γιαυτό και η αιμορραγία έμοιαζε σαν ένα κόκκινο ποτάμι.

Μέχρι να πάμε στο νοσοκομείο από το σπίτι, γιατί μένω σε χωριό εγώ και θέλει μία ώρα, το αίμα έτρεχε και δεν σταματούσε. Πήγαμε στο νοσοκομείο, ο γιατρός λέει «αποκόλληση πλακούντα κατευθείαν στο χειρουργείο».  Λίγο ακόμα λέει και θα σας χάναμε και τους δύο σας. Με 20 πίεση πήγα πάλι, τέλος πάντων μου έκαναν καισαρική, πήραν το κοριτσάκι μου 870 γραμμάρια. Εκεί στο νοσοκομείο πάλι δεν έχουν εντατική για νεογνά. Μέχρι να το πάνε στο άλλο νοσοκομείο πιο πολύ είπαν έχασε χρόνο.  Εμένα μετά από κάμποσες ώρες με ξύπνησαν με την πίεση στα ύψη και λεύκωμα πάλι. Από το άλλο νοσοκομείο που μιλούσε ο σύζυγός κάθε μέρα έλεγαν σταθερά είναι το παιδί.

Την 5 μέρα με έβγαλαν, γυρίσαμε σπίτι, ο γιος μου να ρωτάει που είναι η αδερφούλα μου και αυτό και εκείνο ώσπου την άλλη μέρα μας πήραν τηλέφωνο και μας είπαν είναι πολύ σοβαρά. Μέχρι να πάμε και εγώ ακόμα με τα ράμματα, είπαν είναι πολύ μικρή δεν ξέρουμε αν θα αντέξει. Την άλλη μέρα έκανε εγκεφαλική αιμορραγία η οποία πολλαπλασιάστηκε και εγώ να την βλέπω με αυτά τα καλώδια και η καρδιά μου να πονάει. Ο γιος μου να ρωτάει πότε θα την φέρετε και ενώ είχε την αιμορραγία μας φώναξε η γιατρός και μου είπε αν λέει ζήσει το μωράκι σου να ξέρεις πως θα είναι σαν φυτό.

Η γιατρός μου είπε «αν  εγώ ήμουν η μαμά του θα ευχόμουν να μην ζήσει» και εγώ κλάμα κλάμα. Την άλλη μέρα μας πήραν τηλέφωνο. μας είπαν πως πέθανε. Έζησε 13 μόνο μέρες.

Ο γιος μου συνέχεια ρωτάει πότε θα μου ξανά κάνεις αδερφάκι. Η ψυχολογία μου είναι χάλια συνέχεια με χάπια είμαι για την πίεση. Δεν ξέρω πώς θα το ξεπεράσω. Ήταν να γεννήσω Σεπτέμβριο και έμεινα με άδεια χέρια.

Εύχομαι σε καμία μαμά να μην συμβεί.

Πηγή